Een van de eerste uitvaarten waar ik mee te maken kreeg was gelijk best wel heftig. Een jonge man van 23. Ik kende hem ook nog als kleine jongen.
Totaal ontredderd trof ik zijn ouders en zus aan. En nu? Zelf sta je ook met betraande ogen. Maar kom op Martijn, je moet er voor ze zijn! Zij staan op 1 en niet ik. Mijn verdriet regel ik later wel (pfff makkelijker gezegd dan gedaan).
Op de dag dat hij thuiskwam hebben we alles maar even gelaten voor wat het was. Even niks regelen. Laat ze maar bij hem zijn. Morgen verder.
En dan zit je om de tafel. Alles regelen, stap voor stap. “We kunnen ook een scherm bij hem neerzetten met een mooie foto samen met z’n hondjes.” zei ik. “Een goed idee!”
Later nadat de belangrijkste zaken waren geregeld werd er tegen mij gezegd:
“Kun je dat wel waarmaken? Je hebt de locatie nog niet gezien. Straks moet je ze teleurstellen dat het niet kan. Waar haal je dat scherm vandaan.”
Ik liet het daarbij en reageerde niet er niet echt op. Maar in mijn hoofd had ik alles al bedacht, beeldscherm (desnoods mijn eigen tv en laptop), haal ik bij dieen-die vandaan, enz. enz. Als er stroom is, kan alles.
En zo geschiede…
Liefs Martijn
Ik denk niet in problemen, ik denk in oplossingen en mogelijkheden
Laat een reactie achter